Japantasy: fotocontest Japan

Het cameratassenmerk F-stop organiseerde begin dit jaar een driedaagse fotocontest in Japan. Het leek eerder op een kortstondige speeddate met dit poederparadijs, dan een uitzending op Discovery Channel. Missie? Een impressie geven van poederparadijs Hakuba. Gelukkige deelnemers uit de Lage Landen? Wij. Eindresultaat? Niet in de prijzen gevallen, maar toch een beetje gewonnen.

Tekst: Dio Hornman Beeld: Peter-Paul de Meijer

In mijn tijd als seasonier in de Nederlandse koelkasten keek ik altijd uit naar de mooiste funparken ter wereld waar ik de sickste tricks zou landen. Eenmaal daar aangekomen bleek vaak dat er ook naast de enorme schansen en strakke rails van alles te doen was. Bij elke trip zagen we hoe cool freeriden kan zijn en gingen op een gegeven moment onze eigen lijnen zoeken, met als gevolg dat we tegenwoordig op plekken komen die niet eens met de skilift bereikbaar zijn. Zo is het er langzaam maar zeker van gekomen dat ik niet meer alleen uitkijk naar het beste funpark, maar ook naar waar de beste poeder gereden kan worden.

Japan, bezaaid met volgesneeuwde treeruns en oneindige pillowlines, stond al lange tijd op het verlanglijstje. Een probleem: hoe moet een student aan de andere kant van de wereld dit bekostigen? Na jaren dromen en denken over een eventuele trip naar Japan, komt uit een onverwachte hoek plotseling een plan. Fotograaf Peter Paul de Meijer belt me op met de vraag of ik misschien zin heb om mee te doen aan een fotocontest in Hakuba. ‘Het is ergens in maart en het duurt drie dagen geloof ik.’ zegt PP (red. Peter Paul). ‘Let’s go to Japantasy’ was mijn reply.

Met wat ge-hossel hier en wat ge-contact daar kunnen we uiteindelijk elf nachten in Japan verblijven. Na een lange reis (want goedkoop) met een Russische luchtvaartmaatschappij landen we in Tokyo. We hebben nog geen bericht ontvangen over de exacte details van de wedstrijd en niets geregeld voor het verblijf in Tokyo. Lastig. Nog lastiger: alles is in het Japans. Waar moeten we heen? Wat staat er op dat bord? Hoe werkt de kaartjesautomaat van de trein?

Vermoeid en verward gaan we maar richting het centrum van Tokyo en boeken een claustrofobisch hotel. Zo een waarbij je in een gekke capsule slaapt. Na een nacht lang eten van de heerlijkste sushi verdwalen we vrijwillig in de louche buurten van de stad en drinken we onbekende drankjes in de karaoke bar. De volgende morgen is het dan ook een klein wonder dat we de bus naar Hakuba vinden. En net als onze eerste indrukken, is ook de busreis al de moeite waard.

Land van de reizende sneeuw

Nog nooit eerder hebben we zoveel sneeuw gezien! We komen aan tijdens een grote sneeuwstorm. Binnen een uur ligt er dertig centimeter verse sneeuw en de hoeveelheid die daar gedurende de nacht nog bijgevallen is kunnen we ons in Nederland niet eens voorstellen. We ontmoeten gids Andrew die ons, gelukkig, de weg wijst naar het hotel en meeneemt naar Cortina, het skiresort.

Wonderbaarlijk is het in de ochtend helemaal opgeklaard en ligt er zeventig centimeter van de allerlichtste poeder klaar om aan flarden gereden te worden. In de andere gebieden is het nog verboden om te freeriden en staan er hoge boetes op het overtreden van de wet. Cortina is daarentegen wel open voor freeriders. Ongelofelijk, wat een gebied! O-v-e-r-a-l zijn pillows! Bovendien staan de bomen op een perfecte afstand uit elkaar en is het er vrij rustig. Je kunt hier zorgeloos van willekeurige pillows afspringen zonder jezelf in een boom te lanceren. Ik kan je zeggen, dit was misschien wel de allerbeste poederdag die ik ooit heb meegemaakt.

Als de volgende dag de F-stop fotocontest start, zien we dat er vele bekende Japanse freeriders en fotografen aan meedoen. De sfeer is goed en na het ontvangen van de liftpassen kunnen we rondcruisen door de beste gebieden rondom Hakuba. We hebben géén idee waar we moeten starten, dus bieden Andrew en Ian van F-stop hun lokale kennis aan om ons op weg te helpen. De Japanse deelnemers hebben wat dat betreft een voorsprong. We besluiten terug te gaan naar Cortina, omdat we nog nooit eerder in zulke goede sneeuw hebben gereden en meer, véél meer lijnen willen rijden. PP vindt tussendoor wat tijd om af en toe op de knop van zijn fototoestel te drukken.

Roadside powderlines

Bij het vallen van de avond is de volgende storm alweer onderweg. Helaas zijn de gebieden de volgende dag allemaal gesloten, ook Cortina. We hebben er een hard hoofd in dat we vandaag iets kunnen doen, maar als we horen dat je in de buurt ook vet naast de wegen kan snowboarden, krijgen we weer hoop. Ian besluit met ons rond te rijden en laat tientallen spots zien waar je fantastische stukken kan rijden…gewoon naast de weg! Korte stukken met pillows en haalbare cliffjumpjes waar je alleen een korte avontuurlijke hike voor nodig hebt, ideaal. Dit is echt een aanrader voor iedereen die op zoek is naar voordelige manieren om unieke snowboardshots te maken, want roadside powderlines zijn absoluut de shit!

Na twee dagen slecht weer gaat aan het eind van de laatste contestdag onverwachts een ander gebiedje open, Happo-One, het grootste gebied van Hakuba. Happo-One staat ook wel bekend om de afdalingen van de Olympische Winterspelen in 1998. De volgende keer nemen we splitboards mee, want hier kun je een paar mooie hikes maken naar wat steiler terrein. Ach, het alternatief, keihard door het banked slalom funpark (red. een overdreven uitgespoorde slalom met kombochten) cruisen, had ik ook niet willen missen.

First place goes to…

Na vier lange dagen door weer en wind poeder rijden, is het tijd om de geschoten foto’s te presenteren. De zaal, een barretje in Hakuba, zit vol met Japanners die bij het zien van elke foto luid klappen en enthousiaste kreten uitroepen. Het opvallende is dat zulke goede rijders en fotografen een heel andere stijl hebben, zowel qua rijden als fotograferen. Wij kijken in Europa duidelijk op een andere manier naar een vette plaat en misschien dat daarom onze collectie helaas niet in de top drie is beland. De reacties waren toch positief en we hopen stiekem dat we volgend jaar weer worden uitgenodigd om mee te doen.

Omdat vier dagen veel te kort is voor een Japanexperience, blijven we nog een week in de Morino Lodge. Dit appartement wordt gerund door twee toffe mensen die het verblijf van de gasten volledig in het teken van snowboarden zetten. Vanuit hier kan de gids Andrew ons nog de gebieden Norikura en Zugaike laten zien, maar de stijgende temperatuur geeft ons helaas alleen de kans om de toerist uit te hangen.

We hebben tegen snowmonkeys aangepraat, de traditionele tempels van Nagano gezien en de lokale geisers in Onsen bezocht. Maar je kunt er ook nog goed rondcruizen in verschillende funparks. Ze bestaan weliswaar vooral uit banked slaloms, maar met wat creativiteit kun je de kombochten rijden als hips en zie je dat het midden van een bocht de transition van een halfpipe heeft. Zo kun je al handplants-zettend, surfbochten-makend en airtime-krijgend naar beneden racen en een ook feestje bouwen zonder poeder.

Japan is een land van extremen. We hebben in elf dagen extreem veel poeder gezien, extreem rare funparken gereden, extreem behulpzame mensen ontmoet, was de omgeving extreem prachtig en het eten extreem veel lekkerder dan alle Schnitzels en Germknödels bij elkaar. Als je de beste poeder van je leven wilt rijden en volledig op wil gaan in een andere cultuur, dan is dit dé plek. Wij zijn verliefd geworden op dit land en gaan volgend jaar hoe dan ook weer! Japan, F-stop en Morino Lodge: Arigato Gozaimasu!

Dit artikel is afkomstig uit Taste snowboard magazine 2013 #1. Mocht je meer reisverhalen, interviews, tip & tricks en nog veel meer willen lezen? Taste snowboard magazine 2014 #1 is los te bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!