Couchcrashen bij De Gnarlberg Steinbocks – Deel 1

Wat de fuck gebeurd er in Arlberg? Dit is de derde post op Facebook deze week waarbij ik een persoon,een berghut of een touringcar tussen meters hoge wanden van sneeuw zie. Is dit zo’n hoax om iedereen op het verkeerde been te zetten of is dit echt waar? Het maakt me allemaal geen donder uit, het is eind januari en heb nog steeds geen sneeuw geproefd. Ik geef Facebook het voordeel van de twijfel en stuur mijn auto richting Autobahn, op naar Arlberg.

Tekst & Fotografie: Michiel Rotgans

De Gnarlberg Steinbocks is een freeridecrew bestaand uit vier leden. Samen brengen zij al jarenlang het winterseizoen door in het skigebied van Arlberg. Het gebied van Arlberg bezit tal van dorpjes van waar je de pistes kan aandoen, Lech en Sankt Anton zijn veruit de bekendste. Deze locatie in de Oostenrijkse provincie Voralberg is niet alleen bijzonder door de unieke reusachtige bergketens maar ook om de ligging. Voralberg krijgt volgens de statistieken het meeste sneeuw van Oostenrijk per jaar. Sneeuwdepressies uit zowel het noorden als het zuiden botsen hier letterlijk tegen de bergen aan en laten dan hun meegenomen baggage vallen, een ideale situatie voor freeriders en dus een goede thuisbasis voor de Steinbocks. De vier leden zijn van een internationale komaf. Zo heb je Bas Elhorst en Irian van Helfteren uit het platte Nederland en Christiaan Schnabel uit het minstens zo platte Nieder Osterreich. Als laatste lid is er de half Argentijnse, half Duitse Juan Bergada die niet op één maar op twee snowboards naar beneden glijdt. Drie van de vier Steinbocks wonen samen in een groot huis bij de Arlbergtunnel en hebben een bank waar ik twee weken op kan slapen. Sneeuw, goed gezelschap en een slaapplek, kortom alles wat het hartje van een ‘snowboardbum’ begeerd.

Monsterchicken

Ik word wakker van het espressoapparaat wat bonen staat te malen. Mijn slaapbank bevindt zich in de gemeinschaftszimmer van het huis waar naast de bank ook een keukentje en een eethoek staat. Chris staat met een kopje koffie in zijn handen naar me te lachen. “Goodmorning, it’s time to ride some powder..” Meer woorden heb ik niet nodig om aan mijn eerste snowboarddag van deze winter te beginnen. Irian is al weg, hij is vandaag ingehuurd als berggids door een groepje Russen. Op Juan na zijn alle Steinbocks gediplomeerd berggids, zo verdienen ze hun geld om de winter door te komen. Een inkomen verdienen door poeder te rijden, dat klinkt als een win-win-situatie.

Ik zit in de gondel met Bas en Chris. Boven aangekomen cruisen we het gebied door, nemen nog wat liften en uiteindelijk duiken we van een pad af de poeder in. Chris stopt abrupt en fluisterd. “Sssssssst.. This is the Monsterchickenrun, it’s secret. Follow me please.” We duiken een beboste helling in. De helling is opeenvolgend stijl, vlak, stijl, vlak, stijl en weer vlak, een soort witte achtbaan voor het betere vlinders in je buik gevoel. De snelheid die je wint op de stijle stukken houdt je boven de powder op de vlakke stukken en lanceert je weer met een sprongetje de volgende steile helling in. Chris en Bas vliegen me links en rechts om de oren. De helling gaat over in een graat met aan de linker en rechterkant een klein dropje, elke spray die je zet valt meters naar beneden. Van een afstandje moet het er uit zien als een op hol geslagen kudden dieren, één grote witte wolk die de helling afdenderd. We stoppen even om op adem te komen. Ik heb al twee jaar niet meer gereden met deze gasten en hun niveau is alles behalve stil blijven staan zoals dat bij mij het geval is. In Nederland wonen gaat zeker ten koste van je snowboardroutine. Mooi om te zien hoe snel en vloeiend ze de helling afschieten. De naam van deze afdaling is de Monsterchickrun. Een naam zonder diepere gedachte maar als je de run rijdt dan voel je hem. Een meer epische treerun als dit vind je niet snel. Mijn eerste run van het seizoen en wat voor eentje. We dalen verder af en krijgen meer van hetzelfde. Via een krap takkenbos schieten we de piste op om via het pad af te dalen naar de gondel. “One more?” vraagt Chris. One more Monsterchickenrun it is.

Jackson Hole

De volgende dag zit ik alleen met Bas in de lift om met zijn tweeën te gaan rijden. De Russen hadden behoefte aan een extra gids dus ook Chris is werken vandaag. Even later staan Bas en ik op dezelfde helling als de Monsterchickerun alleen een paar kilometer meer naar het westen. Bas kent dit stuk van het bos ook niet zo goed dus we zoeken naar een open terrein om wat sporen te zetten en een plaatje te schieten. Het hiken gaat traag want bij elke stap zakken we weg tot ons middel. Wat een hoeveelheid sneeuw, volgens mij heb ik nog nooit zoveel powder gezien. Bas verteld: “Toen ik hier begin december aankwam waren de bergen nog groen. Het gebied zou op de vijfde opengaan maar dat had geen zin. Op de achtste is het gaan sneeuwen en pas na zes weken is het weer gestopt. Lag er eerst niets, nu weet het gebied niet meer wat ze met die hoeveelheid sneeuw aanmoeten. Door de Facebook hype heeft ook iedereen zijn vakantie omgeboekt naar Sankt Anton. Het is echt een totale gekte hier dit seizoen.”

Bas wijst naar wat stukken bruine stukken grond in de verte. “Zie je dat, dat was vorig jaar nog een pillowlijn. Door de enorme hoeveelheid sneeuw is die cliff helemaal uitgevlakt, nu is het gewoon een stijle helling, het is een totaal ander gebied geworden. Grote cliffs zijn kleine cliffs geworden en van reusachtige rotsen is nu goed af te springen. Het is echt een hele vette winter.” We lopen ergens op een smal sneeuwpad en ineens realiseer ik me dat ik tussen een aantal boomtoppen sta. Het pad waarop we lopen is een brug van sneeuw tussen twee bomen in, een aantal volgesneeuwde takken. Bij een plateau blijven we staan.

We durven niet verder naar voren want we kunnen niet over het randje zien hoe diep het er achter is en randjes zijn gevaarlijk omdat die nog wel eens willen afbreken. We genieten van de omgeving. Ken je dat stuk in Jackson Hole uit ‘de Art of Flight’, met de hoeveelheid sneeuw hier in dit bos hadden we onze eigen Jackson Hole hier in Europa, en misschien wel beter. We draaien om en vinden een plek ergens in een andere tak om ons board aan te trekken. Bas dropt in op een stijle helling en ik sta klaar met mijn camera om een foto te maken. Ik heb een mooie compositie gemaakt en Bas weet precies wat het plan is. “Drie… twee… één… GO!” En weg is die. Ik schiet er op los maar het enige wat ik zie door mijn zoeker is een witte wolk. De spray vliegt alle kanten op en is zo licht dat het minstens tien seconden blijft hangen. Hmm, volgende keer beter. Het mooie van mijn job als fotograaf is dat ik er nu ook zelf achteraan mag. Ik spot een mooie lijn en drop in. Bocht, nog een bocht… en ik word ingehaald door mijn eigen wolk en het is wit om me heen. Ik heb een onvoldoende in slufmanagement, altijd je sluf voorblijven! Even mijn Goggle en mijn muts uitkloppen en dan weer verder. Hoe zal ik de rest van de run eens omschrijven? Misschien als Mariokarten door Super Mario World? Of was het meer surfen op een witte golf van vijf minuten met schansen er in? Hopelijk snap je hem. Als twee blije kinderen schieten we het bos uit richting lift. Nog eentje dan maar…

Neverland

De keer erna droppen we nog wat westerlijker in op de helling. Boompje links, boompje rechts en Bas stopt zo plots dat ik bijna tegen hem op knal. We staan twee meter van een gigantisch witte kaaspunt vandaan. De kaaspunt is de schans voor een gap van vijfentwintig meter. Ik beeld me in dat iemand de schans neemt, op het hoogste punt hang je minstens zeven meter boven de grond. “Wow, wat ziet die er perfect uit. Dat moet minstens een dag scheppen zijn geweest.” zegt Bas. Hij zou de schans met liefde springen maar freeriders hebben onderling een ongeschreven regel dat je nooit andermans schans mag gebruiken. Backcountry kickers hebben een max aan het aantal keer dat je ze kan springen, dit komt vooral doordat elke sprong een bomkrater veroorzaakt in je landing. Deze schans is van het formaat Gigi Rüf, zeker weten dat je die volgend jaar terug ziet in één van de films. Misschien wel het vervolg op Neverland van Absinth. Een stukje verder dalen we af door het bos, verschrikt staan er drie mensen naar ons te kijken. Een snowboarder met twee cameramannen bezig om wat videofootage te verzamelen. Waarschijnlijk zijn zij de gene die de vorige schans hebben gebouwd. We zwaaien vriendelijk, laten ze verdergaan met wat ze aan het doen waren en glijden langs ze heen. We zijn kennelijk niet de enige die deze vette afdaling kennen.

‘s Avonds in het Steinbock hoofdkwartier is het dolle pret. Er zijn nog een stel Italiaanse freeriders aangekomen die uren in de keuken voedsel staan klaar te maken zoals alleen Italianen dat kunnen. Irian komt met goed nieuws. Hij en Chris gaan met de Russen een helidrop doen en er is nog een plekje over, de vraag is of ik mee wil om foto’s te maken. Ra ra wat is mijn antwoord.

Heli highway

Open, dicht, open, dicht. De helikopter kan alleen maar vliegen als er zicht is en we smeken of de wolken voor de zon weg willen gaan. Uiteindelijk is daar dan rond half twaalf het verlossende telefoontje van het helikopterbedrijf. We kunnen binnen een half uur de lucht in. Zenuwachtig zit ik in het voertuig te wachten op de Russen, “Zitten ze in het restaurant nog aan de wodka?” Ik snowboard al bijna twee decennia, maar heb nog nooit zo’n felbegeerde helidrop gedaan. Zou het echt zo mooi zijn als iedereen zegt? Eindelijk komt Rusland aanhinkelen op de skischoenen en de heren nemen plaats in de machine. Al snel stijgen we op, “Ahh, alleen dit al is vet!” Auto’s worden in een mum van tijd stipjes. Het voertuig is lang niet zo stabiel als een passagiersvliegtuig, hij trilt aan alle kanten.

We vliegen langs een grote rotswand, normaal kijk je  altijd vanuit dezelfde hoek naar de wereld, maar dit perspectief is zo anders dan wat ik gewend ben. We vliegen over een aantal pieken heen en komen bij de landingsplaats van de chopper. Eenmaal geland is het net of ik in een film zit. De heli creëert windstoten. Iedereen heeft de capuchon over het hoofd getrokken om het gezicht te beschermen tegen de sneeuwstorm. Onze boards worden uit de bagagemanden gehaald en vervolgens tijgeren we weg bij de heli alsof we bang zijn om met ons hoofd de wieken te raken. Eenmaal uit de ‘line of fire’ vormen we een hoopje van mensen en de helikopter stijgt op. Eerst klimt hij een meter of tien, gaat dan steil voorover hangen en schiet in een mum van tijd weg. Het lijkt net of we gedropt zijn in vijandelijk oorlogsgebied, wat een show! Vijf minuten later komen Chris en de rest van de Russen met de tweede lichting  en het toneelstuk herhaalt zich.

Allemaal staan we op de top van de berg na te genieten, alleen hierom zou je al een keer een drop gedaan moeten hebben. We nemen wat foto’s en bereiden ons rustig voor op de afdaling. We besluiten eerst nog een stuk over een kam te hiken zodat we echt firsttracks kunnen rijden. Chris en Irian begeleiden de Russen als echte professionals over de soms best wel sketchy stukken. Iedereen voelt zich op zijn gemak. Irian gaat als eerste de afdaling in. Met mach tien zet hij een paar harde sprays op de flank, wat ziet dat er lekker uit. De Russen volgen om de beurt en hebben ook de tijd van hun leven. Daarna is Chris aan de beurt. Zoals altijd kiest hij weer een bizarre lijn en hij rijdt hem hard naar beneden. Ik ben zwaar onder de indruk van de boys, had ik al gezegd dat ze op het hoogste niveau van de wereld freeriden?

Chris reed afgelopen jaar mee met de freerideworldtour en Irian heeft zich dit jaar gekwalificeerd. Ja, je hoort het goed, een Nederlander gaat volgend jaar op het hoogste niveau van de wereld freeriden! Voordat we er erg in hebben dropt de helikopter weer een groep mensen. Denk je daar in je eentje in de middle of nowhere te staan, wordt het ineens druk op de berg. Toen ik eenmaal zo ver was om in te strappen had het helibedrijf zeker nog vijf droppingen gedaan. De chopper vloog af en aan, iedereen die vandaag standbye stond werd in een tijdsbestek van een uur op de berg afgezet. Big business, die vluchten hier. Ach, waar maak ik me druk om, ik sta aan de top van een maagdelijke helling en het is mijn beurt om in te droppen, ik ben ‘last but not least’.

De helling is niet te steil, niet te vlak en leent zich perfect voor het zetten van die lange gedoseerde sprays. Zo gezegd, zo gedaan. Met een grijns voeg ik mij bij de groep. Tot zover was het rijk voor ons alleen, vanaf nu gaat onze weg samen met de heliskiër-highway. De volgende helling is compleet getracked, een beetje een domper als je als Rus net een paar honderd euro lichter bent gemaakt. Na een traverse bereiken we een onaangetast poederveld, gelukkig is nog niet alles verspoord. De poeder voelt goed en met een paar heerlijke bochten rijden we het dal in. Een hike over een langlaufpad, een taxi en een stoeltjeslift waren nodig om ons weer terug te brengen in de bewoonde wereld. Conclusie wat betreft deze drop: het vliegen zelf is een super vette ervaring, maar om in dit gebied een goede poederrun te bereiken is het absoluut niet nodig.

Volgende keer gaan we verder met deel twee van het bezoek aan de Gnarlberg Steinbocks. Lees er alles over in Taste #2 2012, deze kan je bestellen in onze webshop. Ook kan je altijd even het artikel bekijken op onze website.