Interview – Charlotte van Gils

Natuurlijk kennen we allemaal het stereotype verhaal van de dertienjarige koelkastkid die dagelijks rails is gaan rijden op zijn lokale indoorslope. Vervolgens steeds meer naar de Alpen is gaan reizen en op zijn achttiende leuk bleek mee te kunnen doen in het internationale wedstrijdcircuit. Dit is vaak het pad die de beste snowboarders van ons land hebben bewandeld. Charlotte van Gils is een laatbloeier wat betreft snowboarden en heeft net even een ander verhaal over hoe ze aan de wereldtop is gekomen. 

Tekst: Michiel Rotgans, Beeld: Ananda van Welij & Thomas ‘Beckna’ Eberharter

“Ik heb een achtergrond als turnster en snowboarden deed ik slechts jaarlijks een weekje op vakantie. Voor mijn negentiende had ik nog niets met freestyle te maken gehad. Toen ging ik met een vriend een keer snowboarden op SnowPlanet, waar ze een bigairbag hadden liggen. Salto’s kende ik maar al te goed van het turnen, dat moest op een snowboard wel hetzelfde werken. Ik probeerde het een paar keer en kwam steeds op mijn voeten uit. De lokale rijders waren onder de indruk, die moesten me vertellen dat ik een backside-rodeo deed. Achteraf gezien was stijl nog ver te zoeken, maar ik wist niet beter. Eerst woonde ik in Utrecht, dat op minstens een uur rijden van een sneeuwhal ligt. Toen ik naar Amsterdam verhuisde ging ik ook vaak rijden op de indoorbaan. Van de locals daar heb ik geleerd wat freestyle inhoudt. Door hen ben ik gaan inzien wat het verschil was tussen turnstyle-snowboarden en freestyle-snowboarden. Bij turnen is er een perfecte manier om een truc te doen, als je het precies zoen- zo op die manier uitvoert krijg je de meeste punten.

Bij snowboarden is dat niet zo, iedereen heeft zijn eigen manier om een bepaalde trick te doen en kan er zijn eigen draai aan geven. Daarom heet het vrije-stijl. Turnen, daar is niets vrij aan.” “Indoor ging het lekker en mensen zagen mijn potentie. Ik kreeg van K2 een plankje in bruikleen en toen er aan het eind van het seizoen voor het team een photoshoot werd georganiseerd mocht ik mee. Best wel gek, dat was mijn eerste keer in de bergen nadat ik kennis had gemaakt met freestyle. Tof dat ik die kans kreeg, het smaakte naar meer. Aan het einde van de zomer zocht Britte van der Pauw iemand om voor een aantal weken mee naar Breckenridge in Colorado te gaan. Het was nog twee maanden voordat het zover was, dus ik kon nog twee maanden werken. In het ziekenhuis om de hoek hadden ze nog iemand nodig voor die periode, na die twee maanden had ik genoeg geld om mee te gaan. Het park in Breck behoorde tot de beste van de wereld en lag er altijd top bij. Wekenlang reed ik daar elke dag de kickerlijnen, in die periode heb ik een goede routine op weten te bouwen en groeide ik van indoorgirl naar buitenlandboarder.

Toen Britte weer naar huis moest vroeg ik me af: ‘Waarom zou ik eigenlijk terug naar Europa gaan?’ Mijn pas was gewoon de rest van het seizoen nog geldig en ik had in Nederland toch niets te doen. Ik boekte m’n ticket om en bleef de rest van het seizoen. Ik sliep bij vrienden op de bank, huurde voor weinig een verdieping ergens onderin een hotel, samen met twee skiërs bluften we ons overal naar binnen. Mensen denken altijd dat snowboarden in Amerika erg duur is, maar eigenlijk is het even duur of misschien wel goedkoper dan in de Alpen. Voor vierhonderd euro had ik een vlucht, een seizoenspas was omgerekend tweehonderdvijftig euro. De wisselkoers was gunstig, dat maakte het leven daar ook goed te doen. Breckenridge ligt centraal, vanuit daar kan je makkelijk in andere gebieden komen. A-Basin gaat als eerste open, Keystone heeft een vet railpark. Voor poeder ga je naar Vail of Bevercreek en dit alles slechts op één seizoenspas. Tijdens dat seizoen leerde ik mijn vriend kennen, een boarder die daar woonde en toen had ik ineens een reden om de winter daarna terug te gaan.”

“We zijn inmiddels vijf jaar verder en in die tijd heb ik heel wat heen en weer gereisd tussen Amerika en Nederland. Al dat snowboarden heeft zijn vruchten afgeworpen, ik deed het goed op wedstrijden, belandde in een aantal finales en begon in het wedstrijdcircuit op te vallen. Inmiddels heb ik al drie keer meegedaan op de Euro Xgames en afgelopen winter werd ik door een derde plek op de DEW-tour uitgenodigd voor de Amerikaanse Xgames. Daar was maar plaats voor tien vrouwen, ik wist het tot de vierde plek te schoppen. De Xgames heeft niets met snowboarden te maken, het draait niet om de rijder, het is een live televisieshow. Soms moet je ineens wachten omdat er een reclameblok tussen is gekomen op tv. Toch is de Xgames wel de belangrijkste wedstrijd in Amerika, op de Olympische Spelen na dan. Er zijn zelfs rijders die alleen maar DEW-tour en Xgames rijden, nooit naar Europa komen voor de FIS of TTR en toch een goede carrière hebben. Sinds twee jaar zit ik officieel in de Nederlandse selectie en mijn focus ligt op de volgende winterspelen. Slopestyle is nu olympisch en het lijkt me te gek om daar aan mee te doen.

Ik kom net terug van een training in Nieuw-Zeeland, ik vlieg nogal wat heen en weer. Doordat ik bijna nooit meer in Nederland te vinden ben vervaagt mijn leven hier, in Amerika ben ik des te meer een leven aan het opbouwen. Inmiddels ben ik zesentwintig, wat eigenlijk best oud is voor een boarder. Maar ik ben dan ook laat begonnen met snowboarden. In het wedstrijdcircuit ben ik één van de weinigen met een studie. Mijn vriendinnen hier zijn wat meer in de huisje-boompje-beestje-fase aangekomen, door dat soort dingen raak ik ook het contact met Nederland kwijt. Ik neem het niemand kwalijk, ik ben er zelf gewoon nooit, dus dan vervagen die dingen. Ik vind Amerika een te gek land en ga over een paar dagen officieel emigreren. Veel mensen kennen alleen het stereotype Amerika van programma’s als Jersey Shore, die laten niet echt de beste kant van het land zien. Niets is te gek in dat land, alles kan en mag. Als je daar iets wint mag je heel erg trots zijn, hier ben je vaak een opschepper als je zegt dat je goed kan snowboarden. Ik sta achtste in de wereld, dus ik mag best positief zijn op wat ik in die paar jaar heb bereikt met snowboarden.

Bovenstaande foto is gemaakt bij Bounz in Amsterdam. Het grote aantal trampolines is perfect om je flip-skills te verbeteren. Elke week is er een uurtje waar veel snowboaders aan het Bounzen zijn. Dit kan al vanaf 6 euro, voor de tijden kan je even contact opnemen met Bounz.